Van Inga Hahn

Bad Lauchstädt – Wanneer Eberhardt Krappmann (60) uit Bad Lauchstädt “naar het werk” gaat, is de therapeut nooit alleen. Krappmann heeft altijd minstens één van zijn 15 husky’s bij zich. In het team helpen viervoeters en tweevoeters kinderen, ouderen en mensen met een beperking – vaak zelfs door een van de viervoeters het gezicht van zijn tweevoeter tegenpool te likken.

Al in de ochtend zijn de bewoners van de instelling “Am Stadtwald” in Braunsbedra opgewonden als de husky’s op bezoek komen, vertelt ergotherapeut Jacqueline Spriewald. Ze mogen de dieren van Krappmann aaien, knuffelen, trucjes met ze doen en zelfs voeren – wie wil, kan voeren met een pasta die de hond van een bejaarde van het gezicht likt.

Voor degenen die niet meer bij de honden komen, brengt ze de dieren gewoon mee, vertelt Spriewald. “Ik ga dan met hen naar de kamers en doe individuele therapie. Daarbij liggen de honden regelmatig ook in het bed.” Dat zou “mega goed” vallen, aldus de ergotherapeut. Het is te zien aan de blije gezichten van de mannen en vrouwen.

Steeds weer laten de husky’s mensen dingen doen die ze in het dagelijks leven niet voor elkaar kregen, melden Spriewald en Krappmann. Terwijl het in het seniorenhuis gaat om het vasthouden van een lepel, arm uitstrekken of voorover buigen, leren kinderen op scholen voorlezen met de husky’s. Zo lezen kinderen met een lees­hond, “in plaats van met oma, die voortdurend corrigeert”, legt Krappmann uit.

In slechts een paar weken worden de kinderen zelfverzekerder en op een gegeven moment is voorlezen voor de klas geen probleem meer – het liefst in het gezelschap van de lees­hond.

Voor hem was vanaf het begin duidelijk dat alleen husky’s geschikt waren voor zijn therapie, zegt Krappmann. De dieren zijn zeer empathisch. Andere rassen kun je die empathie ook wel aanleren, “maar de husky heeft dat van nature”. En nog iets dat de Sachsen-Anhalter fascineert aan de dieren: “Husky’s gaan wel op mensen af, maar ze worden nooit onderdanig, ze blijven altijd zichzelf, dat vind ik prettig.”

In de therapie maakt hij gebruik van wat de dieren van nature kunnen en leuk vinden, vertelde Krappmann. Zo mag één van zijn dieren bijvoorbeeld geen kinderen hebben. Daarom neemt hij dat dier niet mee als hij naar crèches, kinderdagverblijven of scholen gaat.

Voor zijn viervoeters zijn de therapiesessies “hard werk”, vertelt de 60‑jarige. Niet voor niets bestaat de regel dat de dieren slechts 45 minuten per dag en niet vaker dan drie keer per week mogen werken.

Voor Krappmann werd op een gegeven moment duidelijk dat hij niets liever doet dan therapie met husky’s. Zijn dieren laat hij niet alleen, zegt hij. Voor zijn laatste ronde verjaardag is hij zelfs met alle honden samen naar Zweden gereisd.

Met de honden werken, maakt de Bad Lauchstädter elke dag plezier, zegt Krappmann. Andere mensen kunnen met dit werk helpen, dat is mooi. “Als iemand zegt: ik kan het niet meer, en het dan toch kan. Wat wil je nog meer?”