Door Sabine Dobel

München - Rainer Langhans (84) fietst, speelt tafeltennis, mediteert. De oud-68er leeft al jaren met de diagnose prostaatkanker – en bereidt zich naar eigen zeggen voor op het sterven.

In maart waren er koppen over geschreven: Langhans ligt op sterven , kon je lezen. Langhans bedoelde het anders.

"Ik heb me vanwege de innerlijke weg al lang met sterven beziggehouden. Ik oefen sterven, kun je zeggen", legde hij uit. Daardoor gaat het "zeer goed" met hem. Op 19 juni wordt hij nu 85 jaar oud.

Zijn omgang met de ziekte klinkt eigenzinnig. Over de diagnose van kanker "was ik enthousiast in plaats van geschokt", zegt hij. Meditatie betekent dat je elke dag probeert te sterven. De kanker heeft hem de kans gegeven om deze oefening te intensiveren.

Hij wil mensen moed geven om een ziekte te accepteren, zegt de ex-communard. Hij ervaart nu dat, "sinds ik deze diagnose heb, mijn leven zich nogmaals aanzienlijk heeft verbeterd".

Met drie vrouwen leeft hij in München in de wijk Schwabing in een soms "harem" genoemde gemeenschap, alhoewel niet in één woning. "Het is een commune, maar doordat de lichamen niet samenleven, kunnen we geestelijk samen komen."

De vrouwen maken zich tot nu toe niet bijzonder veel zorgen over hun Rainer. Zij bevinden zich ook op deze weg. "Slechts als je je leven positief interpreteert, leer je sterven", zegt Christa Ritter.

Zij woont samen met Gisela Getty en Brigitte Streubel in hetzelfde huis in Schwabing, maar ieder in hun eigen appartement. De vrouwen zien zich ook onderling als een gemeenschap.

"We inspireren elkaar." Zij zien de term "harem" ontspannen. Het wordt koloniaal misverstaan als onderdrukking van vrouwen - wat niet waar is, zegt Ritter.

Ook op gevorderde leeftijd blijft de winnaar van de Grimme-prijs, auteur, acteur en filmmaker radicaal in zijn levensstijl: vegetarisch eten. Wandelingen maken. Fietsen. Een beetje tafeltennis. Meditatie.

"Soortgedrag" noemt Langhans dat. Hij heeft op dit moment geen symptomen, zegt hij. Hij wilde geen operatie en geen chemotherapie, maar krijgt wel een therapie die het testosteron palliatief naar nul brengt.

"Ik ben chemisch gecastreerd", zegt hij. "Ik ben dus helemaal geen man meer, als je het zo wilt zien. Ik ben ondertussen een mens, in plaats van alleen maar een man te zijn." Ook dat ziet hij als een kans: Het tilt "boven al deze ellende van de libido uit".